دل ز پی اش عمرهاست سجده کمین می رود

سایه به ره خفته است لیک چنین می رود

قافله بانگ جرس دارد و گرد فسوس

پیش تو آن رفته است بعد تو این می رود

با تک و تاز نفس عزم عنان تاب نیست

امدن اینجا کجاست عمر همین می رود

نقب به کهسار برد نالهٔ شهرت کمین

نام شهان زین هوس زیر نگین می رود

خواجه جه دارد ز جاه جز دو سه دم کر و فر

پشه چو بالش نماند ناز طنین می رود

شیخ گر این سودن است دست تو بر حال ما

آبلهٔ سبحه ات ازکف دین می رود

تازه بکن چون سحر زخم دل ای بیخبر

گرد خرام نفس پر نمکین می رود

خاک عدم مرجع خجلت بی مایگی ست

کوشش آب تنک زیر زمین می رود

گر همه سر بر هواست نقش قدم مدعاست

قاصد ما همچو شمع آینه بین می رود

فرصت این دشت و در نیست اقامت اثر

حال مقیمان مپرس خانه چو زین می رود

بیدل اگر این بود ناز هوس چیدنت

دامت آخر چو صبح درپی چین می رود